Hepinize tekrar merhaba sevgili blogger arkadaşlarım ve takipçilerim. Öncelikle Ramazan Bayramı'nızı en içten dileklerimle ve sevgiyle kutluyorum. Yandaki fotoğraf bizim -takriben '77-'78 yıllarında çekilmiş - naçizane aile fotoğrafımız.. Bana sorarsanız; siyah-beyaz fotoğraf dünyasının nadide bir örneği (daha öncekilerde küçük kardeşimiz yokmuş, o nedenle bunu uygun buldum. Ayakta soldan üçüncü haşin kız çocuğu bendeniz'im) Hemen hemen her bayram bir fotoğraf stüdyosuna girip mutlaka aile fotoğrafı çektirmeye özen gösterirdi rahmetli babam. İyi ki o özeni göstermiş de, kendisini yadederken aydınlık yüzünü de görme şansımız oluyor hiç olmazsa. Ben o bayramları çok özlüyorum inanın. Aile büyüklerini mızıklanmadan gezmeyi, ellerini öpmeyi, yaptıkları tatlılardan yemeyi gerçekten özlüyorum ('sen hani diyet yapıyordun, ne iş?' diyenlere cevabım: Yılda iki kereden bişeycik olmaz !)  Belki bu özlemi çok klişe bulanlarınız olabilir ama doğum tarihi '75-80' li yıllardan öncesine tekabül edenlerin beni daha iyi anlayabileceğini umuyorum. Artık herkes bir yerlere dağılıyor. Çalışan insan sayısı ne mutlu ki arttı; ama bu maalesef beraberinde bayramları ' tatile kaçmak için fırsat kollanılan zamanlar ' haline getirdi. Çalıştığım dönemde benim için de öyleydi. Mesajlaşmalar (cepten veya bilgisayardan) yeterli olmaya başladı.  Kimseye kızmak veya kimseyi suçlamak değil niyetim. Sadece çağdaşlaşmanın zorunlu getirilerinden (yoksa götürülerinden mi bilmiyorum) biraz yakınıyorum o kadar.. Bayram günü kafanızı daha fazla şişirmek niyetinde de değilim. Sadece bayramınızı kutlamak istedim ve gereğince geçirmenizi diliyorum. Hemen takip eden yazım, bekleyen tariflerimden biri olacak. Sevgiyle kalın..